Ja-w-zachwycie

Dzisiaj poczułam powiew inspiracji. To niewątpliwie przez poranne promienie słońca, które przedostały się do mojego pokoju przez szczeliny zasłoniętego roletami okna. Przeciągnąwszy się leniwie i rozkosznie, podeszłam do szyb i pociągnęłam koralikowe sznureczki, odsłaniając w ten sposób widok, jaki mi przez lata towarzyszy w codziennym wstawaniu. I nie byłoby w tym zdarzeniu niczego niezwykłego, gdyby nie fakt, że mnie to zachwyciło.
Przyglądając się błękitnemu niebu i puszystym chmurkom, które wyglądały, jak białe plamy na szyi niebieskiej żyrafy, pomyślałam sobie uroczo, że mogłabym tak stać i patrzeć przez wieki, gdyby mi ktoś tylko obiecał, że przez cały czas będzie mi równie cudownie.
No to poczekałam parę minut na taką propozycję od kogokolwiek, ale w końcu, zniecierpliwiona, musiałam pogodzić się z myślą, że obietnicy niestety nie otrzymam. Byłabym się lekko załamała, gdyby nie przejeżdżający samochód, który pędził zdecydowanie zbyt szybko, jak na teren zabudowany i strefę zamieszkania - wybił mnie konkretnie i porządnie z rozpaczy, w którą powoli wpadałam i na szczęście otrząsnęłam się w okamgnieniu. Powróciłam z radością do swojego zachwytu.
Tym razem zerknęłam lekko w dół, kierując wzrok na chodnik, którym pośpiesznie poruszały się dwie starsze panie, dźwigające wypchane po brzegi torby z zakupami. Jedyne, czym mogłam je obdarzyć, to delikatnym współczuciem w oczach, co, mam nadzieję, poczuły przez dzielącą nas szybę i wysokość, bo byłoby mi przykro, gdyby tak po prostu się zmarnowało. Podziwiałabym to wszystko w dalszym ciągu, ale poczułam się wówczas potwornie głodna i musiałam udać się do kuchni i skombinować sobie jakiś posiłek. Nie będę opisywać, jak kroiłam szynkę i oparzałam wrzącą wodą skórkę pomidora, której nie cierpię i jak potem czekałam aż jajka ugotują się na twardo, bo jakkolwiek brzmiałoby to fascynująco, stwierdziłam, że byłaby to już lekka przesada - choć przyznam szczerze, musiałam stoczyć niełatwą walkę z samą sobą, by tego po prostu nie zrobić. Kusiło.

Lekko poważniejąc: z tego wszystkiego, naszła mnie pewna refleksja. Czyż to nie cudownie budzić się i czuć taką sympatię do wszystkiego, co nas otacza? To jest doprawdy przewspaniałe uczucie i polecam je każdemu, bo aż mi się żyć zachciało ze zdwojoną siłą i nawet paskudna angina, która się przyplątała nieszczęśliwie, mi tego nie zepsuła.

I na koniec taki śliczny obrazeczek, na który przypadkowo trafiłam w jakimś przypadkowym miejscu.