(Nie)chcenie

Emanując od rana nieprzeciętnym brakiem motywacji do czegokolwiek, co miałoby się wiązać z przesadnym wysiłkiem, głównie intelektualnym i psychicznym, zaczynam się męczyć. Męczy mnie brak aktywności, nierobienie niczego szczególnego i wszechogarniające niechcenie. To jest właśnie ta chwila, kiedy nie chce mi się chcieć, a jednocześnie nie chce mi się nie chcieć. Chyba ten nasz cudny żywot ma skłonności słuchawkowe - lubi się komplikować, skręcać i plątać, zupełnie niepotrzebne, mimowolnie, bez sensu i bzdurnie. Chociaż, gdyby nie spuszczało się go z oka, nie odkładało do kieszeni, tylko wciąż używało, pewnie by się nie plątało.

A mnie dzisiaj doskwiera właśnie to, że nie chce mi się brać tego życia w łapy, czerpać, carpe diem, wyciskać, jak cytrynę i innych takich frazesów. Nie chcę tu zrzucać winy na biedną, krytykowaną i wyszydzaną wszędzie porę roku. Że niby jesienna depresja? Też coś ponieważ! Mnie, jako człowieka o wysokiej samoświadomości, takie rzeczy nie dotykają. Mnie jakieś chandry i inne pierdoły się nie zdarzają. Owszem, wiadomo, miewam gorsze chwile i nieraz uronię łezkę w materiał poduszki, ale ile to trwa? Pięć minut najwyżej. No, może dziesięć. Ewentualnie cały wieczór.
Ale to pewnie przez ten brak snu. Kiedy się mało śpi, to wszystko jest jakieś dziwne i drażniące. Powieki ciężkie, łóżko wyjątkowo wygodne, światło zza rozsuniętych zasłon rażące, a ludzie jacyś szczególnie głupi i płytko myślący. Trzeba spać, moi drodzy, bo sen ważny - i to jest fakt, nie ma co się sprzeczać. F a k t . Mało tego! Nie dość, że fakt, to w dodatku autentyczny!

Człowiek wyspany nie narzeka*. Bo i na co?

*a jak takiego znacie, który jednak narzeka, to zaserwujcie mu małe otrzeźwienie w postaci potężnego kopa, bo nie dość, że miał szansę się wyspać i się wyspał, to jeszcze stęka, karygodne!